Volgens de geschiedenisleraar kun je die overlaat nog steeds zien liggen. Maar wat de twee schoolvrienden vooral fascineert zijn de verhalen van enkele oude inwoners van Roosteren. Bij een lage waterstand van de Maas verschijnen de overblijfselen van Fort Contelmo aan het oppervlak, zo beweren zij bij hoog en laag. Een enkeling houdt zelfs vol in het zompige gebied plots een compleet fort te hebben zien verschijnen. Over sterke verhalen gesproken! Wat daarvan ook waar of verzonnen mag zijn, de jongens willen weleens met eigen ogen zien wat ze daar aantreffen. Nu het al tijden niet heeft geregend en De Rug er wat verdord bij ligt, is dit hun kans.

Thuis op zolder heeft Michel nog een oude kaart van De Rug uit 1849 gevonden waarop ook Fort Contelmo duidelijk staat aangegeven. Dat moet voldoende zijn om de geheimzinnige vesting van weleer op te sporen. Om zo dicht mogelijk bij de plek te komen waar ooit het machtige verdedigingswerk lag, heeft Stefan de kano van zijn vader mogen lenen. Vol verwachting peddelen de twee geruisloos over de Maas. Als zij een flauwe bocht in de Maas naderen en aan de andere kant van de oever de achttiende eeuwse hoeve Huize Geno in Ohé en Laak opdoemt, weten de twee dat ze vlak in de buurt zijn.

Nu het uur 'U' is aangebroken en de jongens een glimp hopen op te vangen van het roemruchte bolwerk, klopt het hart in hun keel. Groot is de opwinding als Michel en Stefan in het laagstaande water duidelijk een fundament van Fort Contelmo lijken te herkennen. Maar nog groter is de teleurstelling als het bij nadere inspectie slechts een stuk drijfhout blijkt te zijn. Voor de twee jonge schatzoekers staat het als een paal boven water: van Fort Contelmo − waarvan de laatste restanten in het jaar 1870 door de Maas werden verzwolgen − is helemaal niets meer over! Ontgoocheld maken zij rechtsomkeert. Als aan de horizon de kerktoren van Roosteren verschijnt, kijkt Michel nog één keer achterom. Hij kan zijn ogen niet geloven: op de plek waar zij zojuist nog vergeefs naar restanten zochten, is nu plots een machtig verdedigingswerk verrezen. Michel tikt op de schouders van Stefan, maar als hij weer achterom kijkt, is het fort alweer verdwenen. Voor altijd en eeuwig verzonken in de Maas. Wat hij meende gezien te hebben, was natuurlijk slechts een zinsbegoocheling, zo prent Michel zichzelf in. Of hadden die oude inwoners van Roosteren misschien toch gelijk? Het doet er eigenlijk ook niet toe, want tot op de dag van vandaag spreekt Fort Contelmo hoe dan ook nog steeds tot de verbeelding.