Aangezien mijn moeder en ik er graag op uit gaan, bouwde de verzameling magneetjes zich vrij snel op. Gouden stelregel daarbij was aanvankelijk dat er op de koelkastdeur uitsluitend magneetjes mochten komen van plaatsen die mijn moeder ook daadwerkelijk had bezocht. Maar bij haar kinderen en kleinkinderen viel de bonte verzameling plakkertjes zo goed in de smaak, dat al gauw ook zij magneetjes van hun vakantieadressen aan mijn moeder cadeau gingen geven. De traditie om alleen maar magneetjes van zelf bezochte toeristische bestemmingen op te hangen, werd dan ook al snel losgelaten.

Er was geen houden meer aan; binnen enkele jaren veroverde zowat heel Europa en zelfs Noord-Amerika zich een plekje op de koelkastdeur. Van het Griekse eiland Santorini is het nu slechts een kattensprong naar de Porta Nigra in Trier. De Kölner Dom lag nog nooit zo dicht bij de al even imposante kathedraal La Sue in Palma de Mallorca. Schloss Neuschwanstein in Beieren probeert zich te meten met het Kurhaus in Scheveningen. Maastricht en Praag zijn opeens buursteden, terwijl het beschouwelijke Monschau met het wereldse Vancouver moet wedijveren om een prominent plekje op de koelkast.  Ondertussen ziet De Heilige Maagd Maria er vanaf haar magneetje van bedevaartsoord Banneux op toe dat de vrede tussen de magneetjes wordt bewaard.

Maar toezicht van boven of niet, er is een grens aan de ongebreidelde groei van het aantal magneetjes. Nu het ruimtegebrek op de koelkastdeur steeds nijpender wordt, beginnen de eerste magneetjes ook al de zijkant van de koelkast te bevolken. Daar is gelukkig nog plaats zat. Het is alsof de koelkast groen licht geeft: ook de komende jaren mag er nog volop op vakantie worden gegaan.