Maar wie goed kijkt, ziet dat er in werkelijkheid niets wezenlijks is veranderd. Want veruit de meeste mensen droegen ook vóór de coronacrisis al een masker. In die zin dat wij in ons dagelijks leven altijd een bepaalde rol vervullen, waardoor wij onszelf niet laten zien zoals wij werkelijk zijn. Een deel van onszelf blijft altijd verborgen achter het ‘ik’-masker dat wij op dat moment dragen. In elke hoedanigheid – zoals bijvoorbeeld die van ouder, echtgenoot, leraar, arts, ondernemer, baas of politicus – zetten wij als het ware weer een ander masker op dat het beste bij die rol of functie past.

Ook al hoeven wij straks na afloop van de coronacrisis geen mondmasker meer te dragen, toch dragen de meesten van ons dan nog steeds een masker. Maar zo is de normale mens nu eenmaal geconditioneerd. Tot bepaalde hoogte is dat ook noodzakelijk om sociaal goed te kunnen functioneren. Maar wie zich al te zeer met één of meerdere van deze 'ik'-rollen identificeert, loopt het gevaar om vroeg of laat het contact met zijn of haar authentieke ‘ware ik’ te verliezen en te ver af te drijven van zijn individueel bewustzijn. Met alle negatieve gevolgen, zoals bijvoorbeeld een depressie of burn out, van dien.

Maar nu wij door corona noodgedwongen pas op de plaats moeten maken, worden wij op onszelf teruggeworpen en komen wij weer wat dichter bij onszelf. Het is alsof het leven ons een halt toeroept en ons meer dan ooit dwingt om stil te staan bij onszelf, bij diegene die wij werkelijk zijn. Dat betekent ook dat de unieke situatie zich voordoet dat wij de talloze maskers voor onze vele verschillende 'ik'-rollen wat minder vaak hoeven te dragen.  Nu thuiswerken bijvoorbeeld gemeengoed is geworden, hoeven velen ’s ochtends het gebruikelijke ‘kantoormasker’ niet meer op te zetten, maar kunnen zij meer ‘zichzelf’ zijn omdat zij – veilig uit het zicht van collega’s – in hun eigen vertrouwde omgeving mogen werken.

In dat opzicht zou je kunnen stellen dat in deze coronacrisis – hoe ernstig en vervelend die ook is – veel mensen letterlijk en figuurlijk bij zichzelf ‘thuiskomen’ doordat zij eindelijk hun gebruikelijke ‘ik’-maskers kunnen laten vallen. Dat laatste zal niet voor iedereen een zegen zijn. Want lang niet iedereen durft zijn ware gezicht te laten zien, bang te worden ontmaskerd. Bang om gezichtsverlies te lijden.