En dan hebben we het niet eens gehad over het weggevallen sociale contact met collega’s dat kennelijk als een gemis wordt ervaren. Het niet meer kunnen uitwisselen van de laatste roddels bij de koffieautomaat of tijdens de lunch- of rookpauze. Niet meer op z’n Jiskefets ‘Goejesmorgens’ kunnen zeggen. Je niet meer even tussendoor bij je beste collega openlijk kunnen beklagen over het onredelijke gedrag van je baas omdat dat zo lekker oplucht. Niet meer langer kunnen genieten van die o zo flauwe kantoorhumor. Je niet meer kunnen verheugen op de vrijdagmiddagborrel. Niet meer even naar die leuke collega op de ICT-afdeling kunnen lopen wanneer je pc hapert.  

De conclusie lijkt gerechtvaardigd dat de doorgewinterde kantoortijger nogal gebukt gaat onder het thuiswerken en heimwee heeft naar zijn natuurlijke habitat. Voor hem of haar is een werkplek thuis achter de pc een wezensvreemde omgeving. Wat dat betreft, kan ik van geluk spreken. Want ik behoor tot een geheel andere diersoort, die van de geboren thuiswerker. Ik voel mij juist nergens beter op mijn plek dan thuis achter de computer. Is ook eigenlijk altijd zo geweest. Ik was mijn tijd zogezegd ver vooruit. Met tussenpozen heb ik ook weleens aan vaste dienstverbanden geroken. Weliswaar vond ik het er gezellig, maar ik heb het kantoor nooit nodig gehad om tot grote hoogten te komen, integendeel. Als introvert persoon gedij ik veruit het best in een omgeving met zo weinig mogelijk prikkels van buitenaf die alleen maar voor onnodige afleiding zorgen. En als ik weer eens in de ochtendfile op de A2 stond, voelde ik mij toch altijd wat onnozel, mij telkens afvragend wat ik hier in hemelsnaam te zoeken heb. Nee, mijn ideale beeld van efficiënt werken komt toch akelig dicht in de buurt van thuiswerken. De doorgewinterde kantoortijger gruwt wellicht bij die gedachte; voor wie ‘thuiskomen’ nog steeds vooropstelt dat je daarvoor eerst ‘naar je werk’ moet zijn gegaan. Niets zo hardnekkig als de macht der gewoonte, laten we maar zeggen.