Dus ik in een keurig overhemd en colbertje naar Roermond toe om mijzelf op mijn paasbest te presenteren. Ik had ook mijn attachékoffertje meegenomen, zodat ik nog wat professioneler zou overkomen. Ik wilde geen enkel risico lopen te laat op mijn afspraak te komen, dus al drie kwartier van tevoren stapte ik zelfverzekerd het kantoor aan de Mariagardestraat binnen. De man van het Arbeidsbureau stond mij al op te wachten. “Welkom, meneer! Heeft u het goed kunnen vinden? Loopt u maar even met mij mee, dan breng ik u naar de kamer waar u even kunt wachten. Wilt u ondertussen al een kopje koffie?” Wat een hartelijke ontvangst! Dat was ik helemaal niet van de anders toch wat neerbuigende en norsige medewerkers van het Arbeidsbureau gewend.

Na een kwartiertje kwam de man van het Arbeidsbureau de kamer weer binnen. Maar de vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht was als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij was omgekeerd als een blad aan een boom. “Ik dacht dat u de directeur van TV Gazet was, maar die komt zo net binnenlopen! Wilt u nu meteen opstaan en bij de andere sollicitanten plaatsnemen?”, zei hij op dwingende toon.  Ik waande mij in een klucht van John Lanting. Mijn kopje koffie werd nog net niet uit mijn handen gerukt, maar veel scheelde het niet. Ietwat verbouwereerd voegde ik mij bij de andere kandidaten. Even later werd ik opgeroepen voor het sollicitatiegesprek met Wim Cremers. De man van het Arbeidsbureau was daar zelf ook bij aanwezig, wat ik op zich al wat vreemd en betuttelend vond.

Het sollicitatiegesprek liep overigens voor geen meter, maar dat kan weleens gebeuren. “Hoe vond je het zelf gaan? Het ging geloof ik niet zo lekker, hè?”, zei de man van het Arbeidsbureau na afloop, waarbij ik enig leedvermaak bij hem leek te bespeuren. Blijkbaar was hij nog steeds wat op zijn pik getrapt doordat hij mij abusievelijk voor Wim Cremers had aangezien en wilde hij mij dat nu op een wat kinderachtige manier betaald zetten.

Maar onbedoeld had hij mij wel een wijze levensles meegegeven. Te weten: wat je bent bepaalt in veel grotere mate hoe mensen je zien en behandelen dan wie je bent. Op dat simpele gegeven is in feite de hele Westerse prestatiemaatschappij gebaseerd. Maar in plaats van met een misleidende maatschappelijke status indruk te maken op anderen, doe ik dat toch veel liever door gewoon mezelf te zijn.